Parafia Rzymskokatolicka

„Wielbi dusza moja Pana i raduje się duch mój w Bogu, Zbawicielu moim. Bo wejrzał na uniżenie swojej Służebnicy. Oto bowiem odtąd błogosławić mnie będą wszystkie pokolenia. Gdyż wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny, a Jego imię jest święte. Jego miłosierdzie z pokolenia na pokolenie
nad tymi, którzy się Go boją. Głodnych nasycił dobrami, a bogatych z niczym odprawił. Ujął się za swoim sługą, Izraelem, pomny na swe miłosierdzie.”
(Łk 1, 46b-48. 49-50. 53-54)

W dzisiejszą Niedzielę Radości, liturgia słowa przypomina nam hymn uwielbienia – Magnificat. Jest on dopełnieniem słów z Księgi Izajasza, w której czytamy o wielkiej radości, o duszy przepełnionej dziękczynieniem, wysławiającej Boga i Jego wszystkie dzieła. Magnificat to słowa Maryi wypowiedziane do Elżbiety. Pragnie się Ona podzielić się z bliską sobie osobą tym, co porusza jej serce. Opowiada o doświadczeniu działania Boga w Jej życiu, wychwala Go, jest pełna wdzięczności „wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny”. Maryja mocno odczuwa dobro i łaskę w tym, co się wydarzyło. Odkrywa również, jakie zadanie ma wypełnić i że jest to zadanie od samego Boga.
A czy my potrafimy dzielić się naszą relacją z Bogiem? Komu opowiadamy o tym, co Pan nam uczynił? A może trudno nam dostrzec dary (również materialne) otrzymane od Pana. Codzienna szarość naszego życia może przysłonić ten największy dar Boga, jakim jest łaska zbawienia. Częste uwielbianie Boga ukierunkowuje myśli i serce na odpowiednie ścieżki oraz uczy pamiętać o łaskawości Pana. Czy potrafimy zawsze i w każdej sytuacji mieć radosne serce i dziękować?